Czym jest coaching wg Roberta Diltsa:
„Technika coachingu polega na wydobywaniu mocnych stron ludzi, pomaganiu im w omijaniu osobistych barier i ograniczeń w celu osiągnięcia celu, a także ułatwieniu im bardziej efektywnego funkcjonowania w zespole.
Coaching koncentruje się na rozwiązaniu (a nie na poszukiwaniu przyczyn problemów), promując rozwój nowych strategii myślenia i działania.”
Czym jest coaching wg ICF:
Coaching jest interaktywnym procesem, który pomaga pojedynczym osobom lub organizacjom w przyspieszeniu tempa rozwoju i polepszeniu efektów działania. Coachowie pracują z klientami nad zagadnieniami związanymi z biznesem, rozwojem kariery, finansami, zdrowiem i relacjami interpersonalnymi. Dzięki coachingowi klienci ustalają konkretniejsze cele, optymalizują swoje działania, podejmują trafniejsze decyzje i pełniej korzystają ze swoich naturalnych umiejętności. www.coachfederation.org
Jak będziemy pracować:
Będziemy spotykać się co tydzień lub co dwa tygodnie. To Ty realizujesz swoje cele, moją rolą jest zadawać pytania, pokazywać inne strony, budować Twoją świadomość i odkrywać przed Tobą Twoją osobistą moc. Dzięki temu odkryjesz sposoby osiągnięcia celu oraz motywację, która będzie Cię napędzać.
Krótka historia coachingu
Pochodzenie angielskiego słowa coach jest tyleż interesujące, co zaskakujące. Pochodzi ono od francuskiego słowa coche, które z kolei wzięło początek od nazwy węgierskiego miasteczka Kócs, gdzie w XVI wieku skonstruowano pierwszą furę (wóz). Wkrótce rzeczownik stał się czasownikiem i woźnice, którzy zajmowali się przewożeniem ludzi, zaczęli określać swoje zajęcie jako coaching. Wkrótce, wskutek jednego z tych dziwnych procesów językowych, słowem tym zaczęto opisywać pracę nauczycieli, którzy przygotowywali dzieci i młodzież do egzaminów.
W sporcie słowo coach weszło do użycia dopiero pod koniec XIX wieku, gdy studenci z uczelni amerykańskich zaczęli korzystać z pomocy trenerów (coachów), którzy pomagali im osiągnąć sukces. Początki pojęcia coachingu w dzisiejszym rozumieniu zawdzięczamy tenisiście, Timowi Gallweyowi. W 1974 r. ukazała się znacząca książka jego autorstwa zatytułowana „The Inner Game of Tennis”. To w niej podzielił się ze światem swym rewolucyjnym poglądem, iż najlepszym sposopem pomocy w osiągnięciu sukcesu nie jest dawanie rad, ale dawanie odpowiednich pytań, które pomogą graczowi korzystać z własnego doświadczenia. Dziś tak właśnie rozumiemy coaching. Wkrótce odkryto, że najlepsi trenerzy często nie byli wcześniej związani z dyscypliną sportu, której teraz uczyli. Byli więc czymś więcej niż trenerami — byli coachami. Biznes bardzo szybko zainteresował się coachingiem i jeden z uczniów Gallweya, Sir John Whitmore[1], spopularyzował to pojęcie w Europie, wydając książkę Coaching for Performance (1992 r.). Jednak coaching stał się uznaną metodą dopiero wraz z powstaniem w 1992 r. Coach University, którego założycielem był Thomas Leonard, doradca finansowy z San Francisco. Spowodowało to powstanie wielu szkół coachingu w Stanach Zjednoczonych i na całym świecie. Badania przeprowadzone w 2004 r. przez Chartered Institute of Personnel and Development (CIPD) dowiodły, iż w Stanach Zjednoczonych coaching jest wykorzystywany przez 79% firm.
I właśnie dlatego jest to termin nieprzetłumaczalny na język polski. Wyraz trener jest zbyt silnie utożsamiany z rozwojem fizycznym zawodnika i nie oddaje pełnego sensu tego pojęcia — Do dziś słowo coach zachowuje swą wieloznaczność. Oznacza ono trenera, korepetytora, ale także powóz i autobus dalekobieżny (przyp. tłum.)
Źródło „Coaching”,
Amanda Vickers, Steve Bavister str 30 -31
[1] przyp. tłum. Sir John Whitmore jest byłym kierowcą rajdowym, biznesmenem i psychologiem sportu.